Heden of verleden.

Één van mijn opa's heeft Alzheimer. Al een aantal jaren en het wordt steeds heftiger. Zo zijn er dagen dat hij in paniek uit zijn eigen slaapkamer komt en roept dat iedereen snel zijn koffers moet pakken omdat we anders het vliegtuig missen. Of die keer dat hij zijn dochter opbelde om haar te vertellen dat hij erg teleurgesteld was in haar omdat ze (in zijn gedachten) iets stouts had gedaan. Zijn eigen huis herkent hij al niet meer. Hij vraagt dagelijks waar zijn kleinkinderen nou gebleven zijn en voelt zich in de steek gelaten als hij erachter komt dat ze er niet zijn. Hij wordt verdrietig dat we dan geen afscheid hebben genomen. Oma zegt dan altijd maar dat we boven even liggen te slapen. Maar dit leidt er weer toe dat oma in haar eigen huis moet sluipen en fluisteren van opa omdat ze anders de kleinkinderen wakker maakt. 

Mijn oma is ontzettend sterk. Liefdevol verzorgt ze opa elke dag en zorgt ze ervoor dat zijn dagen zo leuk mogelijk zijn zonder dat hij angst of verdriet kent. Opa leeft in het verleden, vergeet alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd en kan geen recente herinneringen met oma meer delen. Alleen liefdevol in het moment leven, dat is wat ze samen kunnen delen.

Ik vind het zo bijzonder, eng, fascinerend en ongelofelijk om dit proces van zo dichtbij mee te maken. Het maakt me erg verdrietig dat mijn lieve, grappige en intelligente opa alles vergeet en steeds meer in het verleden leeft. Zijn gevoelens van het in de steek gelaten worden, frustraties en onbegrip worden steeds sterker. In één op één gesprekken is opa nog erg ad rem waardoor je je bijna niet kunt voorstellen dat hij het een minuut later niet meer weet waar we het net over gehad hebben. Totdat hij daadwerkelijk een minuut later weer dezelfde vraag stelt. En een minuut later weer. Het enige wat we kunnen doen is hem geliefd laten voelen (en een mooi boek over Rotterdam uit de oorlogsjaren laten lezen, daar vermaakt hij zich al jaren mee en het verveelt nooit! :)).

Hieronder staan drie homemade gedichtjes die ik over deze stomme ziekte heb gemaakt. 

De tijd staat stil,

niet een uurtje of een dag.

Ik ben nu al vergeten,

wat ik morgen pas hoef te weten.

De tijd staat stil ,

niet een uurtje of een dag.

Ik herinner mij nog genoeg,

Over vroeger, zo lang geleden.

De tijd staat stil,

niet een uurtje of een dag,

maar in het verleden.

je ziet me niet,

je voelt me niet,

je hoort me niet en 

je ruikt me niet

toch ben ik aanwezig

maar ik zit verstopt

in de kronkels van je gedachten

belemmer ik je.

Ik zit vast in mijn verleden

en ik kom er niet meer uit.

Wie kan mij helpen,

wie haalt me eruit.

Ik zit vast in mijn verleden,

en ik wil het weer weten,

maar wat maakt het uit.

Morgen ben ik het toch weer vergeten.